Interview Marco Bakker (ja, hij is al 80)

'IK BEN OVER MIJN ANGSTEN HEEN GEGROEID.
'Ik stop pas met zingen als ik het niet meer leuk vind, als ik het fysiek niet meer aankan of als het publiek wegblijft.
Uiteindelijk hoop ik in het harnas te sterven", aldus zanger Marco Bakker, die de tachtigjarige leeftijd heeft bereikt.

In zijn lange loopbaan bouwde Marco Bakker een breed opera- en concertrepertoire op. Hij won internationale concoursen van München
tot Rio de Janeiro, zong ruim 300 maal de Christuspartij in Bach's Mattheus Passion en maakte meer dan negentig cd's en grammofoonplaten.

Ik vertelde enkele mensen in mijn omgeving dat ik jou ging interviewen en dat jij tachtig jaar bent. De reactie was: Marco Bakker, is die al tachtig?"
'Niemand gelooft het, ikzelf ook niet. En toch is het waar, in februari werd in tachtig. Ach, weet je, tachtig is het nieuwe zestig. "

Wat is jouw oudste herinnering aan vroeger?
'De oorlog. Ik was twee jaar toen de oorlog uitbrak en zeven toen hij stopte. Ik heb de oorlog intensief meegemaakt. Ik weet nog goed dat mijn
vader op de fiets, met houten banden, eten ging halen. Als mijn vader in de polder hout voor de kachel ging halen, mocht ik bij hem achterop."

Besefte je dat het oorlog was?
'Oh ja! Er was weinig te eten en mijn vader had bij uitzondering een ei gescoord dat ik op de grond liet vallen. Daar heb ik enorm om moeten huilen.
Ik heb ook de luchtgevechten van de geallieerden met de Duitsers gezien. Ik zag een zilveren kruis naar beneden komen. Ik vond dat een prachtig
gezicht, maar ook doodeng. Daar stortte immers een vliegtuig neer. Na de oorlog speelden we graag in het bos en toen is een jongetje uit de
buurt op een landmijn getrapt. Dood."

Wat doet dat met een kind van zeven?
'Ik was angstig. Mijn moeder was ook een angstige vrouw. Ze is een keer door een paard getrapt en dus was ik bang voor paarden. Toen ik
volwassen was en ik het mij kon permitteren, heb ik meteen paardrijles genomen. Ik ben over mijn angsten heen gegroeid. Ik was vroeger bang
in het verkeer en om die reden ben ik gaan autoracen. Ik had hoogtevrees en daarom ben ik in Schotland door de bergen gaan lopen.

Wat voor jongetje was jij?
'Nerveus, verlegen, eenzaam en faalangstig. Maar toen ik ging zingen, dacht ik: dat kan ik niet gebruiken. Dus ben ik daaraan gaan werken.
In mijn ouderlijk huis draaide alles om muziek. Mijn vader was voorzitter van een groot operakoor en mijn moeder en zus zongen in een koor.
Ik speelde vanaf mijn dertiende gitaar en had pianoles. Toen ik naar de kweekschool ging, speelde ik in het dixielandorkest. Ik vond dat rock'n roll.
Ik zette daarmee mijn verlegenheid aan de kant. Met dat dixielandorkest stroopte ik de schoolfeestjes af. Bij voorkeur de MMS-scholen waar de
meisjes zaten Door één van die optredens kwam ik via via in contact met Coby Riemersma. Zij maakte deel uit van de Nederlandse topzangcoaches.
Zij zei: 'Jij moet iets gaan doen met jouw stem." Niet lang daarna ben ik van de kweekschool gegaan en startte ik op het conservatorium.'
Voor je het wist zat jouw carrière in de lift. Sterker nog, ineens was jij een idool!
'Ineens had ik een fanclub. En dan benadrukte ik steeds maar: 'Ik ben geen popster, ik ben een klassiek zanger.
Ik heb de mooie documentaire 'De weg terug' gezien die Willekes dochter Denise Janszée maakte met als rode draad het tragische auto-ongeluk
in de Amsterdam Arena. Wat mij daarin zo trof, was dat jouw zoon Richard de berichtgeving rond het ongeluk niet langer aankon en naar Amerika vertrok.
'Ik vond zijn vertrek vreselijk. Hij woont in North Carolina. Van de zomer komt hij twee weken naar ons huis in Frankrijk. Heerlijk. We hebben veel contact
via WhatsApp en Skype, mar ik mis Richard enorm. De documentaire is er goed voor mij geweest. Dat heeft helend gewerkt."

Wat ontroert jou?
'Muziek, films, mensen die vast komen te zitten in een relatie, mensen die bij elkaar horen, maar niet bij elkaar kunnen zijn."

Hoe ontspan jij?
'Ik vind het heerlijk om te mediteren of te wandelen in Schotland en ik ben gek op ijskoud zeewater. Vanaf mei neem ik regelmatig een duik in de
Noordzee, heerlijk! Het is de balsem voor mijn lichaam. En als het zonnetje schijnt, ga ik na die duik nog even op mijn handdoek in de zon liggen.
Dan denk ik over de toekomst, over hoe lang ik nog leven mag, over wanneer Richard nu eindelijk gaat trouwen en of ik nog grootvader mag worden.
Ik hoop nog heel lang mee te gaan. We hebben een huisje in Frankrijk met veel gras. Ik wil nog héél veel gras maaien in Frankrijk."

Leven als een operetteprins op het witte paard in Frankrijk, zoiets?
'Henk van der Meijden heeft van mij een operetteprins gemaakt, maar dat ben ik niet!'

Voor Willeke ben jij toch wel de prins op het witte paard?'
'Willeke is veel te nuchter om mij als een prins te zien. Vanmorgen vroeg ik haar: Hou je nog van mij?"
Zegt ze: 'Wat denk je nou klootzak, anders had je hier nu niet gezeten!" Ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten.

Interview KRO magazine (TV tip): 8 juli 2018

Heeft u al eerder zoiets als de 'Opera sing along' gedaan?
"Een sing along kan ik me niet herinneren. Het publiek zingt weleens mee bij bepaalde aria's die herkenbaar zijn, maar dat gebeurt vrij sporadisch.
Voor mij is de Opera sing along dus een nieuw fenomeen, wat betreft het reageren van het publiek.
Want het zingen van aria's en operafragmenten is voor mij natuurlijk dagelijks werk."

Bent u dan ook zenuwachtiger dan voor een regulier optreden?
"Ik denk het niet. Wij zien het als een heel leuke taak om de operamuziek bij een breed publiek onder de aandacht te brengen.
Daar ben ik absoluut niet nerveus voor. Ik hoop op mooi weer, want we zingen buiten. En ik hoop dat er heel veel mensen komen
en vooral dat ze genieten. Naast zelf te genieten van de kunst die we brengen, de melodieën en de composities, vind ik het een taak
voor de artiesten om het publiek met een tevreden gevoel naar huis te laten gaan."

U bent tachtig, maar dat is u absoluut niet aan te zien en uw stem klinkt nog verbluffend jong. Wat doet u daarvoor?
Ik probeer een beetje gezond te leven en veel te sporten om het lijf zo gezond en fit mogelijk te houden. Ik golf, ik wandel en ik zwem. Verder
onderhoud ik mijn techniek. Aan zangtechniek kun je zelf heel goed werken. De stem is een gegeven; die heb ik gekregen en die is in de loop
der jaren alleen maar beter geworden. Dit is uniek en daar ben ik ontzettend dankbaar voor.

De weg terug

Juni 2018: Magazine van KBO-PCOB - Tekst Arjan Visser

Dit jaar werd in de Grote Kerk van Beverwijk zijn 80e verjaardag gevierd. Wie denkt dat operazanger Marco Bakker daarmee wel zo'n beetje is uitgezongen,
slaat de plank volledig mis. Sterker nog. Hij wil nog elke dag studeren en zijn stem is volgens kenners zelfs steeds beter gaan klinken.
Op het plaatsje voor zijn huis in de Populierenlaan staat een motor op drie wielen, zo'n snel en wendbaar monster waarmee je in files tussen de rijen auto's door kunt scheuren.
Misschien iets minder stoer dan de Harley-Davidsons waar hij jarenlang op reed, maar toch de boodschap is duidelijk; hier woont geen ouwe, grijze muis.
Het is dan ook een imposante gestalte die open doet. En de zinnen die hij produceert - 'Kom verder, wil je koffie?, we kunnen aan de eettafel gaan zitten', Over een paar uur komt de schilder'-
klinken allemaal even welluidend.

Op het conservatorium kreeg ik spraakles van de beroemde Hannie Veldkamp. Van haar leerde ik zo 'keurig' te praten. Mijn moeder noemde me toen een uitslover, maar ik vond het mooi.
Zo hoorde het. En zo ben ik het blijvend doen.' Dat hij op het conservatorium terecht kwam, had hij te danken aan de oma van één van zijn vriendinnetjes. Marco zat op de kweekschool en
speelde in zijn vrije tijd met een bandje op feesten en partijen in de buurt. Dixieland en rock & roll. 'De vrouw hoorde mij zingen en zei: 'Jij heb zo'n mooie stem, je moet zangles gaan nemen. 'Ze verwees me naar Coby Riemersma, in Heemstede, een professionele pedagoge die ik helemaal niet kon betalen. Gelukkig vond ze het goed als ik in plaats daarvan klusjes deed - ik heb zelfs nog een tuinhuisje voor haar gebouwd.' Na een korte periode was Marco rijp voor het conservatorium waar hij, met enige moeite het toelatingsexamen haalde. Eén van zijn handicaps, toen, was dat hij niet erg veel zin had om te studeren. Hij ging liever zwemmen in de zee of met vrienden naar het jazzcafé. Zelfs aan het begin van zijn professionele carrière zou hij de techniek niet erg serieus nemen. Ik had genoeg aan mijn stem vond ik.

Die stem klonk voor het eerst in de Acacialaan. Als we hem spreken woont hij daar twee straten vandaan. Want na jaren op verschillende adressen in Het Gooi te hebben gewoond, is hij weer terug naar zijn roots in Beverwijk. Vlak bij de zee, betaalbaar en vertrouwd. Hij haalt er met liefde zijn jeugdherinneringen op. Ze liggen om de hoek. Zoals die keer, toen hij als klein jochie met zijn vader in de achtertuin stond en zag hoe aan de stralend blauwe hemel een strijd tussen de Duitsers en de Geallieerden werd uitgevochten. 'Ineens zag ik iets naar beneden storten. 'Kijk pap', riep ik, 'een zilveren kruis!'" Nee, zei mijn vader, 'dat is een vliegtuig. 'Mijn enthousiasme sloeg om in bezorgdheid; zaten er dan geen mensen in? Mijn vader stelde me gerust. De piloten hadden vast en zeker hun schietstoel gebruikt. 'Marco's moeder zou ongetwijfeld anders hebben gereageerd; ze zou hem onmiddellijk naar binnen hebben gehaald. Ze was bang. Bang voor van alles en nog wat. Marco zou er jaren over doen om alle angsten die hij via haar had meegekregen te bestrijden. Vandaar de paardrijlessen. En de autoraces. Vandaar ook die Harley-Davidsons.

Terug naar de stem, naar de Bakkertjes - vader, moeder, Marco en drie zussen - in de Acacialaan. Alle gezinsleden waren muzikaal. Zijn ouders zongen in het operakoor Zang en Vriendschap en twee van zijn drie zussen maakten deel uit van een semi-vocale groep die later nog platen zou maken en televisieoptredens zou verzorgen. De radio stond altijd afgestemd op het Vlaamse radioprogramma Opera en Belcanto van Etienne Van Neste. We kregen ook pianoles, maar daar had ik het geduld niet voor. Ik koos voor een gitaar, daar kon ik zo fijn bij zingen. Wat ook wel prettig was. Marco wist met dit instrument, zijn liedjes en zijn looks veel meisje te imponeren. 'Willeke heeft me later, toen we elkaar al een tijdje kenden, verteld dat ze me weleens heeft gezien op het strand bij Wijk aan Zee. Haar ouders hadden daar een huisje laten bouwen dat nog altijd in het bezit is van de familie Van Ammelrooy. 'Ik zag een badmeester met een gitaar', zei ze, 'en een hele groep Duitse meisjes om hem heen. 'Dat was ik dus. Ik ben jarenlang strandwacht geweest, heb mensen uit zee gered en daar nog een onderscheiding van het Carnegie Heldenfonds voor gekregen. Marco en Willeke schelen zeven jaar; als zij hem ook was opgevallen zou er van een romance sowieso geen sprake hebben kunnen zijn. Dertig jaar later was het wel raak. Ze hadden allebei al meerdere relaties achter de rug. Zij had een dochter, hij een zoon. Nu hadden ze samen twee kinderen. Ze vormden een glamour-koppel, dat met regelmaat 'in de bladen' stond.

Bij de tweede mok koffie, nog maar een half uurtje voor de schilder komt, zijn tientallen onderwerpen de revue gepasseerd. Hoe je fit blijft op je 80ste - 'zo veel mogelijk blijven bewegen!' Hoe hun boot die in de buurt van St. Tropez lag afgemeerd, werd ingeruild voor een tweede huis, ergens op het Franse platteland en hoe ze dus van de jetset tussen de 'gewone mensen' terecht kwamen. Hoe hij beste maatjes is geworden met Ernst Daniel Smid en Henk Poort en hoe ze elkaar tijdens een optreden met het kleinst gebaar begrijpen. En ook hoe hij elke dag nog wil studeren - ja, nu wel - en volgens kenners steeds beter is gaan is gaan zingen.

Er is eigenlijk maar één onderwerp dat onbesproken blijft. Het Ongeluk. Hoe hij op 31 oktober 1997 op een parkeerdek van de Arena per ongeluk een vrouw doodreed. Als deze olifant in de kamer toch even wordt aangeraakt, verstrakt zijn gezicht, verzwakt zijn stem, worden de zinnen korter en zwijgt hij ten slotte helemaal. In de documentaire die zijn stiefdochter Denise heeft gemaakt, is eigenlijk alles al gezegd. het hoofdstuk is afgesloten. Wie wil weten wat de impact van het ongeluk op zijn privéleven en ook op zijn carrière - is geweest, moet nog maar eens bij Uitzending Gemist gaan kijken, (redactie; uitzending 2doc. 1 jan. 2015)

Liever heeft hij het, bijvoorbeeld, over het feit dat hij na twintig jaar te zijn geboycot - weer wordt uitgenodigd om de Christuspartij te zingen in de Matthäus Passion, of over zijn liefde voor Schotland. 'Ik ben geen zweverig type, maar toch; ik denk weleens dat ik in een vorig leven een Kelt ben geweest. Ik voel me thuis tussen de Schotten, de Ieren en de Welshmen. Ze zijn aards, down-to-earth, behulpzaam. Ik ga heel vaak naar de Highlands en verblijf altijd op dezelfde plek; in The King's House Hotel. Vandaaruit maak ik wandelingen door de bergen en dan neem ik de schoonheid van de wereld in me op. Het zijn ervaringen die het goddelijke raken, echt waar... Tijdens één zo'n dagtocht was ik de tijd vergeten. Ik kwam uit bij het Visitor's Centre en ik realiseerde me dat het te laat was om nog terug te lopen naar het hotel. Ik zag een bus staan en schoot de chauffeur aan. 'Waar gaat u naar toe?'' Oban', zei de man. Zijn gezelschap bestond uit een groep Ierse toeristen die daarvandaan de boot naar Noord-Ierland zou nemen. 'Jammer', zei ik 'mijn hotel is twintig kilometer naar het zuiden toe. ''welk hotel? ''The King's House. ' 'Dat ken ik. En wat doet u, als ik vragen mag? ''Ik ben operazanger'' De chauffeur glimlachte en zei: "Als u voor ons wilt zingen, breng ik u terug naar uw hotel. 'Afgesproken. 'Ik had al tien dagen niet gezongen, maar begon vol goede moed aan 'Danny Boy'. En tot mijn verrassing zong iedereen mee. Zie je het voor je? Ik probeer het: de avond valt over de Schotse Hooglanden. Tussen de heuvels nadert een weggetje waarover slechts één voertuig rijdt. Het is een bus met priemende ko0plamen, van binnen warm verlicht. Voorin staat een grote man. Hij houdt zich vast aan de leuning van een stoel - alsof het de zijkant van een concertvleugel is. Door het dakraampje klinkt een koor van stoere Kelten. Ze zingen met een snik in de stem, recht uit het hart; If you'll not fail to tell me that you love me, I'll simply sleep in peace untill you come to me...Ja, ik zie het voor me. En dan klinkt ineens de deurbel. Dat zal de schilder zijn. Over tot de orde van de dag.
LEVENSLOOP
1938 Marco wordt 8 februari in Beverwijk geboren.
1965 Debuteert in opera 'De Droom' op het Holland Festival.
1973 Eerste concerttournee in de Verenigde Staten.
1974 Zijn zoon Richard wordt geboren.
1974 Start van het Trosprogramma Muziek uit Duizenden.
1989 Speelt een rol in Theo en Thea en de Ontmaskering van het Tenenkaasimperium.
1989 Trouwt met Willeke van Ammelrooy.
1996 Debuut van de drie baritons: Marco Bakker, Ernst Daniel Smid en Henk Poort tijdens UNICEF-gala gepresenteerd door Ivo Niehe.
2006 Speelt Oom Deuteronomium in de musical Cats.
2015 Denise Janzée, Willeke's dochter, maakt de documentaire Marco, de weg terug.
2018 Marco Bakker, Ernst Daniel Smid en henk Poort treden als De 3 BAritons op tijdens de 50PlusBeurs, van 17 tot en met 21 september in de Utrechtse Jaarbeurs.
MIJN VIJF MOOISTE MUZIEKSTUKKEN
1. Kommt, ihr Töchter, helft mir klagen
Dit, het openingskoor uit de Matthäus Passion, is het mooiste wat er ooit is gecomponeerd. Johann Sebastian Bach is sowieso de grote meester.
Ik bedoel: Wagner is prachtig en Verdi mag er ook zijn, maar Bach...Bach is de beste.
2. It was a very good year.
Eigenlijk is die hele cd van Frank Sinatra prachtig; September of my years, uit 1965, samen met Willeke, Sylvia Kristel en Hugo Claus naar
The Ultimate Event, zijn één na laatste optreden in Nederland geweest. Het was een tournee met Liza Minelli en Sammy Davis jr. Liza stal de show.
3. Fields of Gold
Ik ben een enorme fan van Sting. De muziek, de teksten, de performance: alles klopt bij die man. Dit nummer, van het album Ten Summoner's Tales uit 1993, is vooral een heerlijk liedje
over verliefdheid.
4. Zjdi menja/Wacht op mij
Met name de Russische liederen van de 'bariton met het zilveren haar, Dmitri Hvorostovsky, zijn hartverscheurend mooi. Dmitri overleed vorig jaar. Hersentumor. Hij was pas 55 jaar oud.
ik heb zeer veel bewondering voor hem; qua techniek was hij absoluut voorbeeldig.
5. E lucevan le stelle
Volgens mij werd deze aria, uit Tosca van Puccii, niet eerder zo mooi gezongen als door Jonas Kaufmann. Laatst kreeg hij voor zijn uitvoering van dit nummer in Wenen een applaus van wel
vijf of zes minuten. Hij mocht gewoon de bühne niet meer af! Ik heb Jonas gehoord in het Concertgebouw. Daar zong hij samen met mijn vriendin Eva Maria Westbroek. Jonas is eigenlijk een tenor,
met een baritonaal geluid. Als hij begint te zingen, denk je dat hij de hoge tonen nooit zal halen, maar dan..afijn, luister maar eens goed. 't Is fenomenaal.

Reacties n.a.v. jubileumconcert op 23 maart in Beverwijk

26 maart.
Wat een geweldige avond afgelopen vrijdag! Ik heb genoten! Van het afwisselende programma, van de intieme, gemoedelijke sfeer, van de gezellige sfeer in het publiek!
En wat zingt Marco Bakker geweldig! Toch ongelofelijk dat die man 80 jaar is?????
Zoals hij er nog uitziet, klink en doet! Hij zong de andere twee baritons zo van het toneel:
Frank van Aken was ook fantastisch! Wat ’n monumentaal stemgeluid heeft die man toch!
Ik ben blij dat ik het heb mee mogen maken!! Jammer dat ik je niet even ‘live’ heb kunnen complimenteren die avond, maar zo gaat ’t gelukkig ook@
- Frank van Aken.
- Hans en Véronique Lamers
- Nico van der Linden
- Henk Poort
- Henk van Twillert
- Ed Smid
- Serge Heman
- Tineke Ouwendijk
- Sef Thissen
- Bob Zimmerman
Van harte gefeliciteerd met jouw 80ste verjaardag. Bijzonder om te zien hoe prachtig je nog steeds zingt en eruit ziet!!! En ik geniet altijd van onze samenwerking. Je geeft je altijd 150% en bent altijd goed voorbereid. Hoop nog regelmatig met je te kunnen optreden!
Hartelijke groeten, ook aan Willeke,
Frans
_________________________________________
Nathalie Mees
Mijn allereerste plaat was van Marco Bakker. Ik dacht dat ik bariton was en was weg van zijn stem. Maar er is maar één Marco, dus ben ik toch tenor geworden!
Van harte gefeliciteerd met dit prachtige jubileum! We hebben mooie concerten en producties samen mogen beleven. We zijn blij en trots dat we zo vaak met je op de planken mochten staan. Hopelijk ontmoeten we elkaar de komende jaren nog vele keren in goede gezondheid!
_________________________________________
De tournees en concerten met Marco (van 1985) blijven me altijd bij als een leuke tijd, uniek, veel plezier, zoals samen muziek maken behoort te zijn?
_________________________________________
“Wat ik van Marco heb geleerd is hoe je je krachten moet verdelen. We deden een opname van onze eerste cd in Londen. Marco zat op z’n kruk en zong als ie aan de beurt was, Ernst en ik stonden als we niet moesten zingen te dollen. Aan het eind van de sessie had ik geen stem meer van het lachen en grappen en grollen. Ik vroeg Marco hoe doe je dat toch? En hij verteld mij het verhaal van de jonge en de oude stier die boven op een berg stonden.”
_________________________________________
Zie onderstaand een gedachte van mij, uit het hart, voor het hart: “Waarde vriend Marco.. Je bent één van Nederlands meest expressieve baritons, jouw discipline, artistieke veelzijdigheid en alertheid voor collega’s op en achter het podium geeft expressie waarde! Je makker op de bariton sax”.
_________________________________________
“Marco is en blijft een groot voorbeeld voor me. Fantastische stem en voor alles een fijn mens. Dacht ik vroeger anders over maar bleek mijn tekortkoming vol van jaloezie en vooroordelen. Ik heb hem mogen bewonderen en mag nu mijn gelijke zijn op het podium. Weergaloze man die mijn hart heeft gestolen. Lieve vriend. Op je 100ste zingen we weer samen” Love you,
_________________________________________
“Marco heb ik leren kennen tijdens het opnemen van de cd “Vrienden van de Grote Kerk” waaraan hij belangeloos een bijdrage heeft geleverd. Di t.b.v. van het behoud van de huidige activiteiten. Wij hebben samen met een harpiste een stuk opgenomen op een avond in de Grote Kerk. Het stuk stond er binnen het uur op! Dit kenmerkt Marco zijn vakmanschap en het vermogen om met muzikanten waarmee hij nooit heeft samengewerkt een performance of cd-opname te maken. “
_________________________________________
“Marco ken ik al zo’n veertig jaar en ik mocht al die tijd met hem samenwerken. Ik zou Marco typeren als: solide / betrouwbaar / altijd uitstekend voorbereid /altijd op tijd / ziet er verzorgd uit en is een fantastische zanger.”
_________________________________________
“Het feit dat ik Marco heb mogen leren kennen en met hem mag samenwerken voelt als een absoluut voorrecht. Hij is voor mij de éminence grise van het klassieke vak. Een man die zo goed voor zichzelf zorgt dat hij tot op de dag van vandaag nog steeds indrukwekkend klinkt. Als kind speelde ik met Lego toen mijn vader en moeder samen op de bank zaten te genieten van de stem van Marco Bakker. Als ik dan nu op de bühne sta met mijn moeder zit in de zaal dan is dat voor mij een heel bijzonder gevoel. Een gevoel dat ik koester net als die moment met Marco op de bühne. Het is een mooi mens.”
_________________________________________
Beste Marco, hoewel we elkaar in werkelijkheid maar enkele malen ontmoet hebben, heb ik het gevoel dat ik je al mijn hele leven goed ken – je was zo vaak via de buis te gast in ieders huiskamer met je meeslepende muziekprogramma’s! En dat in een tijd waarin ik zelf meer Rock’n Roll en piepknars avantgarde was. Maar je opende voor mij de eerste deur naar een repertoire dat me zeer dierbaar is geworden, met je gouden stem die tot op de dag van vandaag alleen nog maar mooier is geworden. Dat je nu na tachtig lentes nog steeds op het hoogste niveau vocaal actief bent is een wonder! Many happy returns!
_________________________________________
Beste Marco,
Van harte gefeliciteerd met jouw 80ste verjaardag. Bijzonder om te zien hoe prachtig je nog steeds zingt en eruit ziet!!! En ik geniet altijd van onze samenwerking. Je geeft je altijd 150% en bent altijd goed voorbereid. Hoop nog regelmatig met je te kunnen optreden!
Hartelijke groeten, ook aan Willeke,
Frans

Marco Bakker: Terug naar zijn roots

In Januari 2015 verscheen zijn nieuwe cd met Schumann’s Dichterliebe en Mahler’s “Kindertotenlieder” en “Lieder eines fahrenden Gesellen” met pianiste Mirsa Adami.