Bariton is tachtig jaar en topfit

Zijn carrière omspant inmiddels 57 jaar en Marco Bakker heeft in honderden kerken en theaters in Nederland - en ver daarbuiten - opgetreden. Geen wonder dat hij zich niet exact meer kan herinneren wanneer hij voor het laatst in de Zaanstreek was. Hij vermoedt dat het in 2013 was, met 'kompanen 'Ernst Daniel Smid en Henk Poort van de 3 Baritons" in het Zaantheater. Op initiatief van organist Dub de Vries uit Westzaan staat hij zondag met Ann Robert, de 'zingende stewardess' Annika Glimmerveen, in de Bonifatiuskerk. "Een buitengewoon sympathieke en zeer muzikale collega", aldus de bariton. "We hebben een aantal leuke duetten op het programma staan. We doen onder meer stukken uit 'The Phantom of the Opera' en "Die lustige Witwe".

Muzikaal

Marco , afgelopen februari tachtig jaar geworden en daarvoor in thuisstad, Beverwijk geëerd met een jubileumconcert, komt uit een muzikaal gezin. "Drie zussen met mooie stemmen. "Moeder was sopraan bij gemengd operakoor Zang en vriendschap in Beverwijk, waar vader zijn 'schitterende basstem' opzette en voorzitter was. In zijn schooljaren was Marco zanger / gitarist van The Dawn Club 7. 'Dixieland en rock'n roll. Toen iemand - een moeder of oma, ik weet het niet meer - zei 'wat een mooie stem, je moet zangles gaan nemen', ben ik bij Coby Riemersma in Heemstede beland. Om het te betalen, deed ik klusjes voor haar. Boodschappen doen, maar ik heb ook een tuinhuisje gebouwd. Eind jaren vijftig zou hij naar het Amsterdams conservatorium gaan. Het podiumdebuut was zestig jaar geleden,
tijdens de leerlingenavond van Coby in Concertgebouw Haarlem. Hij bevond zich in goed gezelschap.

"Christine Deutekom was ook leerling, zij zat in de zaal. Deutekom (1931- 2014) was een van de grootste Nederlandse sopranen. Sportief talent bezat hij ook, zo bleek bij atletiekvereniging Suomi in Velsen. "Kogelstoten, hoogspringen, ik kwam ook in de Hollandse ploeg onder leiding van Klaas Schenk, de vader van Ard. "Als invaller liep hij de 800 meter in Londen en werd derde; hij deed aan zwemmen en judo, raakte verknocht aan autoracen en pakt nu zijn 500cc Piaggio, een driewielige motorscooter. In een lange loopbaan waarin hij de Britse koningin ontmoette ('violette ogen, heel apart") en die hem voerde naar de Carnegie Hall en andere prestigieuze concertzalen, vallen twee uitstapjes op. In 1989 speelde hij zichzelf in de extreem jolige film "Theo & Thea en de ontmaskering van het Tenenkaasimperium'. Daarin sprak hij de historische woorden: 'ik ben het , je warme bakkertje'. Het was leuk, en goed voor m'n carrière. Ik ben geen operetteprins en het relativeerde ten opzichte van de zogenaamde grote kunst. "

Lowlands

In 2016 trad hij met de 3 Baritons op tijdens het grote popfestival Lowlands. "Dat jaar waren nogal wat popsterren overleden, we brachten op verzoek een programma met het speciaal samengesteld orkest New Symphonics onder leiding van Maurice Luttikhuis. Hits als 'Let's Dance' van David Bowie, "Purple Rain" van Prince en "Hotel California'' van Eagles, voor 30.000 jongelui die uit de bol gingen. Het leek wel Woodstock 'Na 90 soloalbums is hij op hoge leeftijd nog topfit. Het geheim: altijd goede stemtechnieken gebruiken en veel sporten.

Stoppen? Dat dacht hij niet. Hij heeft een volle agenda. In de week na het concert in de Bonifatiuskerk treedt hij met de 3 Baritons vier keer op tijdens de 50PlusBeurs in de jaarbeurs Utrecht. Daarna volgt onder meer een concertreis naar de Antillen. Ook werkt Marco geregeld met jonge zangtalenten. "Ik vind dat ik wat van die kennis aan jongeren mag doorgeven. Voor zangers en musici is het tegenwoordig moeilijker om werk te krijgen. Komt waarschijnlijk door de ontwikkelingen in de media, zoals tv en geluiddragers. Daardoor zijn mensen verwend.

Ik raad jongeren aan een zo breed mogelijk repertoire te kiezen, zodat ze alle kanten op kunnen. Dat heb ik zelf ook altijd gedaan. Ik sta bekend als "operetteman', maar ik heb meer dan zestig opera's gezongen en slechts drie operettes .

"De warmte in zijn stem is geweldig"

'Je zou echt niet zeggen dat Marco Bakker al tachtig jaar is. Hij ziet er nog goed uit en zingen dat- ie doet. Hij is aan zijn tweede jeugd bezig'. zegt Dub de Vries.
Optreden met zo'n grote naam heeft het koor volgens Kleyn nog niet eerder gedaan. 'Marco Bakker is in principe klassiek gericht en wij niet. Wij zingen alles wat je een evergreen mag noemen. Dat kunnen nummers van Abba of Boudewijn de Groot zijn, maar ook musicalmedleys.

Juist daarom is het zo leuk dat we samen zingen': Voor sommige stukken is het dameskoor al een jaar aan het repeteren. "ik mag er niet teveel over zeggen.
Maar ik geniet nu al van wat er op het programma staat. Optreden met Marco Bakker vindt het koor "helemaal geweldig". "Behalve een aantal jongelui kent iedereen van Dameskoor Evergreen hem. Ik heb niet al zijn platen, maar zijn stem vind ik geweldig. De warmte die erin zit, spreekt mij aan. "De Westzaner vierde vorig jaar zijn vijftigjarig jubileum als organist.

Altijd in de weer met muziek, het ontdekken en begeleiden van jong talent en het organiseren van concerten. Hij bracht de bariton en sopraan Ann Robbert bij elkaar voor het concert in de Bonifatiuserk. Ze worden begeleid door pianist Ruud Luttikhuizen uit Wormer en pianist/dirigent Lucas de Bruin. Lucas, sinds vorig jaar dirigent van Dameskoor Evergreen uit Wormer en Go4singing uit Krommenie, neemt 'zijn" koren mee. "Podiumbeest" Ineke Kleyn van Dameskoor Evergreen dat in 2017 dertig jaar bestond - heeft er zin in.

Interview Marco Bakker (ja, hij is al 80)

'IK BEN OVER MIJN ANGSTEN HEEN GEGROEID.
'Ik stop pas met zingen als ik het niet meer leuk vind, als ik het fysiek niet meer aankan of als het publiek wegblijft.
Uiteindelijk hoop ik in het harnas te sterven", aldus zanger Marco Bakker, die de tachtigjarige leeftijd heeft bereikt.

In zijn lange loopbaan bouwde Marco Bakker een breed opera- en concertrepertoire op. Hij won internationale concoursen van München
tot Rio de Janeiro, zong ruim 300 maal de Christuspartij in Bach's Mattheus Passion en maakte meer dan negentig cd's en grammofoonplaten.

Ik vertelde enkele mensen in mijn omgeving dat ik jou ging interviewen en dat jij tachtig jaar bent. De reactie was: Marco Bakker, is die al tachtig?"
'Niemand gelooft het, ikzelf ook niet. En toch is het waar, in februari werd in tachtig. Ach, weet je, tachtig is het nieuwe zestig. "

Wat is jouw oudste herinnering aan vroeger?

'De oorlog. Ik was twee jaar toen de oorlog uitbrak en zeven toen hij stopte. Ik heb de oorlog intensief meegemaakt. Ik weet nog goed dat mijn
vader op de fiets, met houten banden, eten ging halen. Als mijn vader in de polder hout voor de kachel ging halen, mocht ik bij hem achterop."

Besefte je dat het oorlog was?
'Oh ja! Er was weinig te eten en mijn vader had bij uitzondering een ei gescoord dat ik op de grond liet vallen. Daar heb ik enorm om moeten huilen.
Ik heb ook de luchtgevechten van de geallieerden met de Duitsers gezien. Ik zag een zilveren kruis naar beneden komen. Ik vond dat een prachtig
gezicht, maar ook doodeng. Daar stortte immers een vliegtuig neer. Na de oorlog speelden we graag in het bos en toen is een jongetje uit de
buurt op een landmijn getrapt. Dood."

Wat doet dat met een kind van zeven?
'Ik was angstig. Mijn moeder was ook een angstige vrouw. Ze is een keer door een paard getrapt en dus was ik bang voor paarden. Toen ik
volwassen was en ik het mij kon permitteren, heb ik meteen paardrijles genomen. Ik ben over mijn angsten heen gegroeid. Ik was vroeger bang
in het verkeer en om die reden ben ik gaan autoracen. Ik had hoogtevrees en daarom ben ik in Schotland door de bergen gaan lopen.

Wat voor jongetje was jij?
'Nerveus, verlegen, eenzaam en faalangstig. Maar toen ik ging zingen, dacht ik: dat kan ik niet gebruiken. Dus ben ik daaraan gaan werken.
In mijn ouderlijk huis draaide alles om muziek. Mijn vader was voorzitter van een groot operakoor en mijn moeder en zus zongen in een koor.
Ik speelde vanaf mijn dertiende gitaar en had pianoles. Toen ik naar de kweekschool ging, speelde ik in het dixielandorkest. Ik vond dat rock'n roll.
Ik zette daarmee mijn verlegenheid aan de kant. Met dat dixielandorkest stroopte ik de schoolfeestjes af. Bij voorkeur de MMS-scholen waar de
meisjes zaten Door één van die optredens kwam ik via via in contact met Coby Riemersma. Zij maakte deel uit van de Nederlandse topzangcoaches.
Zij zei: 'Jij moet iets gaan doen met jouw stem." Niet lang daarna ben ik van de kweekschool gegaan en startte ik op het conservatorium.'
Voor je het wist zat jouw carrière in de lift. Sterker nog, ineens was jij een idool!
'Ineens had ik een fanclub. En dan benadrukte ik steeds maar: 'Ik ben geen popster, ik ben een klassiek zanger.
Ik heb de mooie documentaire 'De weg terug' gezien die Willekes dochter Denise Janszée maakte met als rode draad het tragische auto-ongeluk
in de Amsterdam Arena. Wat mij daarin zo trof, was dat jouw zoon Richard de berichtgeving rond het ongeluk niet langer aankon en naar Amerika vertrok.
'Ik vond zijn vertrek vreselijk. Hij woont in North Carolina. Van de zomer komt hij twee weken naar ons huis in Frankrijk. Heerlijk. We hebben veel contact
via WhatsApp en Skype, mar ik mis Richard enorm. De documentaire is er goed voor mij geweest. Dat heeft helend gewerkt."

Wat ontroert jou?
'Muziek, films, mensen die vast komen te zitten in een relatie, mensen die bij elkaar horen, maar niet bij elkaar kunnen zijn."

Hoe ontspan jij?
'Ik vind het heerlijk om te mediteren of te wandelen in Schotland en ik ben gek op ijskoud zeewater. Vanaf mei neem ik regelmatig een duik in de
Noordzee, heerlijk! Het is de balsem voor mijn lichaam. En als het zonnetje schijnt, ga ik na die duik nog even op mijn handdoek in de zon liggen.
Dan denk ik over de toekomst, over hoe lang ik nog leven mag, over wanneer Richard nu eindelijk gaat trouwen en of ik nog grootvader mag worden.
Ik hoop nog heel lang mee te gaan. We hebben een huisje in Frankrijk met veel gras. Ik wil nog héél veel gras maaien in Frankrijk."

Leven als een operetteprins op het witte paard in Frankrijk, zoiets?
'Henk van der Meijden heeft van mij een operetteprins gemaakt, maar dat ben ik niet!'

Voor Willeke ben jij toch wel de prins op het witte paard?'
'Willeke is veel te nuchter om mij als een prins te zien. Vanmorgen vroeg ik haar: Hou je nog van mij?"
Zegt ze: 'Wat denk je nou klootzak, anders had je hier nu niet gezeten!" Ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten.

IN DE MEDIA