Interview Marco Bakker (ja, hij is al 80)
'IK BEN OVER MIJN ANGSTEN HEEN GEGROEID.'Ik stop pas met zingen als ik het niet meer leuk vind, als ik het fysiek niet meer aankan of als het publiek wegblijft.
Uiteindelijk hoop ik in het harnas te sterven", aldus zanger Marco Bakker, die de tachtigjarige leeftijd heeft bereikt.
In zijn lange loopbaan bouwde Marco Bakker een breed opera- en concertrepertoire op. Hij won internationale concoursen van München
tot Rio de Janeiro, zong ruim 300 maal de Christuspartij in Bach's Mattheus Passion en maakte meer dan negentig cd's en grammofoonplaten.
Ik vertelde enkele mensen in mijn omgeving dat ik jou ging interviewen en dat jij tachtig jaar bent. De reactie was: Marco Bakker, is die al tachtig?"
'Niemand gelooft het, ikzelf ook niet. En toch is het waar, in februari werd in tachtig. Ach, weet je, tachtig is het nieuwe zestig. "
Wat is jouw oudste herinnering aan vroeger?
'De oorlog. Ik was twee jaar toen de oorlog uitbrak en zeven toen hij stopte. Ik heb de oorlog intensief meegemaakt. Ik weet nog goed dat mijn
vader op de fiets, met houten banden, eten ging halen. Als mijn vader in de polder hout voor de kachel ging halen, mocht ik bij hem achterop."
Besefte je dat het oorlog was?
'Oh ja! Er was weinig te eten en mijn vader had bij uitzondering een ei gescoord dat ik op de grond liet vallen. Daar heb ik enorm om moeten huilen.
Ik heb ook de luchtgevechten van de geallieerden met de Duitsers gezien. Ik zag een zilveren kruis naar beneden komen. Ik vond dat een prachtig
gezicht, maar ook doodeng. Daar stortte immers een vliegtuig neer. Na de oorlog speelden we graag in het bos en toen is een jongetje uit de
buurt op een landmijn getrapt. Dood."
Wat doet dat met een kind van zeven?
'Ik was angstig. Mijn moeder was ook een angstige vrouw. Ze is een keer door een paard getrapt en dus was ik bang voor paarden. Toen ik
volwassen was en ik het mij kon permitteren, heb ik meteen paardrijles genomen. Ik ben over mijn angsten heen gegroeid. Ik was vroeger bang
in het verkeer en om die reden ben ik gaan autoracen. Ik had hoogtevrees en daarom ben ik in Schotland door de bergen gaan lopen.
Wat voor jongetje was jij?
'Nerveus, verlegen, eenzaam en faalangstig. Maar toen ik ging zingen, dacht ik: dat kan ik niet gebruiken. Dus ben ik daaraan gaan werken.
In mijn ouderlijk huis draaide alles om muziek. Mijn vader was voorzitter van een groot operakoor en mijn moeder en zus zongen in een koor.
Ik speelde vanaf mijn dertiende gitaar en had pianoles. Toen ik naar de kweekschool ging, speelde ik in het dixielandorkest. Ik vond dat rock'n roll.
Ik zette daarmee mijn verlegenheid aan de kant. Met dat dixielandorkest stroopte ik de schoolfeestjes af. Bij voorkeur de MMS-scholen waar de
meisjes zaten Door één van die optredens kwam ik via via in contact met Coby Riemersma. Zij maakte deel uit van de Nederlandse topzangcoaches.
Zij zei: 'Jij moet iets gaan doen met jouw stem." Niet lang daarna ben ik van de kweekschool gegaan en startte ik op het conservatorium.'
Voor je het wist zat jouw carrière in de lift. Sterker nog, ineens was jij een idool!
'Ineens had ik een fanclub. En dan benadrukte ik steeds maar: 'Ik ben geen popster, ik ben een klassiek zanger.
Ik heb de mooie documentaire 'De weg terug' gezien die Willekes dochter Denise Janszée maakte met als rode draad het tragische auto-ongeluk
in de Amsterdam Arena. Wat mij daarin zo trof, was dat jouw zoon Richard de berichtgeving rond het ongeluk niet langer aankon en naar Amerika vertrok.
'Ik vond zijn vertrek vreselijk. Hij woont in North Carolina. Van de zomer komt hij twee weken naar ons huis in Frankrijk. Heerlijk. We hebben veel contact
via WhatsApp en Skype, mar ik mis Richard enorm. De documentaire is er goed voor mij geweest. Dat heeft helend gewerkt."
Wat ontroert jou?
'Muziek, films, mensen die vast komen te zitten in een relatie, mensen die bij elkaar horen, maar niet bij elkaar kunnen zijn."
Hoe ontspan jij?
'Ik vind het heerlijk om te mediteren of te wandelen in Schotland en ik ben gek op ijskoud zeewater. Vanaf mei neem ik regelmatig een duik in de
Noordzee, heerlijk! Het is de balsem voor mijn lichaam. En als het zonnetje schijnt, ga ik na die duik nog even op mijn handdoek in de zon liggen.
Dan denk ik over de toekomst, over hoe lang ik nog leven mag, over wanneer Richard nu eindelijk gaat trouwen en of ik nog grootvader mag worden.
Ik hoop nog heel lang mee te gaan. We hebben een huisje in Frankrijk met veel gras. Ik wil nog héél veel gras maaien in Frankrijk."
Leven als een operetteprins op het witte paard in Frankrijk, zoiets?
'Henk van der Meijden heeft van mij een operetteprins gemaakt, maar dat ben ik niet!'
Voor Willeke ben jij toch wel de prins op het witte paard?'
'Willeke is veel te nuchter om mij als een prins te zien. Vanmorgen vroeg ik haar: Hou je nog van mij?"
Zegt ze: 'Wat denk je nou klootzak, anders had je hier nu niet gezeten!" Ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten.
